sabrımın sınırlarını zorluyorlar ve en sonunda kontrolu kaybedip bağırıp kırıyorum onları..Sonrada üzülüyorum sanki suçluymuşum gibi..Ama tahammül edemiyorum birinin bencilliğine diğerininse dikkafalılığına..Bi yandan da üzülüyorum hayata kucağımdaki kedi kadar bile tutunamadıklarına..
Sanki içimde birşeyler kopuyor ama bilemezler..Onlara kızarken bile içim eriyor..Ama ben de insanım işte..
Bir de bugün hayret ettiğim ve ben bunu asla yapamazdım dediğim iki tepkiyle karşılaştım..Nasıl oluyor da insanlar bozulduklarını anında yani saniye geçirmeden belli edebiliyolar..Ben mi cok yumuşak davranıyorum acaba..Gerçi dışardan pek ole gorunmediğimi soluyorlar ama..Bir de patavatsız bir cumle..davet edildik ve aslında sizin gelmeniz cok sacma..peki..düşünülmeden sölenmiş bir cule olsa gerek ama ilk olayın kahramanı aynen bole düşünülmeden söylenmiş patavatsız bir kaç kelime bütününe şok bir tepki verdi ki cok takdir ettim..
İşte böyle sanırım biraz reform gerekiyor bana..