bir insan topluluğunu yıkıp geçebilen ve
doğasını bütünüyle gerçekleştirmesini
engelleyen tek bela ve tek sakatlık
yanlız kalmaktır.
claude lévi strauss

dünden sonra yarından önce
yaşam durup umut bitince
yaşayamadıkça özgürce
mutlulular biter sevsende...

bir de her zaman söylediğim gibi

yalnızlığım bugunüm yarınım sen benim vazgeçilmezimsin..
yalnızlığım yaşamak zorunda olduğum beraberliğimsin..

bir degnek istiyorum beni bastan sona degistirecek.Kendimden sıkıldım..başım ağrıyor..

içim sıkılıyor sanki birşeyler kötü gidecekmiş gibi..bekliyorum hala..Sanki birileri herkese söylemiş benim ne kadar panik biri oldugumu da o yuzden sanki butun işlerim sıranın en sonunda oluyor..Aman olsun da artık muhim degil bası sonu..Ucaga az kaldı umarim kabus olmaz..

Maybe she is just pieces of me you've never seen well..

cok uzagindaydi aslinda ama gulumsemesini gorebiliyordu. "acaba?" diye gecirdi icinden ama bilemedi. her dukkanin vitrini guzel olmalidir cunku. biraz yurudukten sonra gozlerinde kendini aradi ve buldugunu dusundugu bir anda saati sordu. bir ses tonu, yuzunde olusan bir renk o anda ayni cizgide yurume istegi uyandirabilirdi ama bostu. bombostu.... vitrinler gibi degildi.

yavasca kalkip camdan disari bakti. gozune kacan gunese gulumsemeli miydi yoksa yuzunu mu burusturmaliydi bilmiyordu. saat yeterince gec olmustu ama bu ten hala bir baska tenin sicakligini hissetmiyordu. kizmanin ne kadar ise yarayacagin hesaplandi ama belli bir sonuca varilamayinca basini yavasca kollarinin ustune devirdi, taa ki saclarinda dolanan eli farkedene kadar.....
diye anlatsalardi onun hikayesini cok sevinirdi ama ona kalan sadece bi mumun alevinin yerini cd player in mavisine biraktigi aksamlardi...

sabrımın sınırlarını zorluyorlar ve en sonunda kontrolu kaybedip bağırıp kırıyorum onları..Sonrada üzülüyorum sanki suçluymuşum gibi..Ama tahammül edemiyorum birinin bencilliğine diğerininse dikkafalılığına..Bi yandan da üzülüyorum hayata kucağımdaki kedi kadar bile tutunamadıklarına..
Sanki içimde birşeyler kopuyor ama bilemezler..Onlara kızarken bile içim eriyor..Ama ben de insanım işte..
Bir de bugün hayret ettiğim ve ben bunu asla yapamazdım dediğim iki tepkiyle karşılaştım..Nasıl oluyor da insanlar bozulduklarını anında yani saniye geçirmeden belli edebiliyolar..Ben mi cok yumuşak davranıyorum acaba..Gerçi dışardan pek ole gorunmediğimi soluyorlar ama..Bir de patavatsız bir cumle..davet edildik ve aslında sizin gelmeniz cok sacma..peki..düşünülmeden sölenmiş bir cule olsa gerek ama ilk olayın kahramanı aynen bole düşünülmeden söylenmiş patavatsız bir kaç kelime bütününe şok bir tepki verdi ki cok takdir ettim..
İşte böyle sanırım biraz reform gerekiyor bana..